ما در حال روبه‌روشدن با بحران اقتصادی یا چیزی بدتر از آن هستیم و واشنگتن از راه‌حل‌های عادی که در مشکلات عادی به کار می رود استفاده می‌کند، اما راه‌حل‌های عادی در این زمان کارآمد نیست، زیرا این رکود، یک رکود عادی نیست.

مشکل عمیق‌تر می‌شود. این وضعیت نتیجه آن است که مصرف‌کنندگان امریکایی در طول سه دهه بیش از توان و درآمد خود مصرف کرده‌اند. آن دوران در حال به پایان رسیدن است، مصرف‌کنندگان دیگر قادر به کنترل خرج‌های اضافی خود نیستند.

بخش عمده‌ای از بحث‌های كنونی نامربوط است. هنگامی که تقاضا برای تولیدات و خدمات در سطح جهان رو به کاهش است، حتی با کاهش مالیات برای مشاغلی که دارای استهلاک بالایی هستند، شرکت‌ها برای کارخانه‌ها یا تجهیزات بیشتر سرمایه‌گذاری نخواهند کرد و وضعیت كنونی نیز چنین است. تثبیت‌کردن موقتی اوضاع، مانند بسته‌های کمکی که به زنان خانه‌دار داده می‌شود، به آنها فرصت می‌دهد که یک‌بار هرچه می‌خواهند بخرند و هم ازسويي نمی‌تواند مصرف‌کنندگان را به دوران خوش گذشته بازگرداند، زیرا آنها می‌دانند که این کمک‌ها موقتی است. مشکلی که بيشتر مصرف‌کنندگان با آن روبه‌رو هستند، دائمی است، بنابراین آنها دوست دارند به جای خرج‌کردن پول خود، آن را جمع کنند.

این مشکلات در طول چندین دهه به‌وجود آمده است. میانگین درآمد امریکا در هر ساعت به ندرت بالاتر از ميزان 35 سال گذشته بوده، که این خود موجب ایجاد تورم شده است. در حال حاضر درآمد یک فرد در سی‌سالگی، 12 درصد پایین‌تر از درآمد همین فرد در سه دهه پیش است. از آن زمان تاکنون بیشترین درآمدی که در امریکا کسب شده است، 5 درصد بالاتر بوده است.

بدین‌ترتیب مردم امریکا راه دوم را به کار بردند، يعني بیش از دستمزد خود در هر ساعت مصرف می‌کردند. در حال حاضر مردم امریکا سالانه بیش از آنچه سه دهه پیش کار می‌کردند، کار می‌کنند. مردم امریکا بیش از اندازه مشغول به کار شدند، به‌طوری‌که سالانه 350 ساعت بیشتر کار می‌کردند که این میزان از متوسط ساعت‌های کاری اروپا وحتی کشور صنعتی ژاپن هم بیشتر بود.

اما برای تعداد ساعاتی که امریکایی‌ها می‌توانستند کار کنند نیز محدودیت وجود داشت، بنابراین آنها به راه سوم روی آوردند و آن خرج‌کردن بیش از کل درآمدشان بود. آنها شروع به قرض‌گرفتن پول کردند. با بالا رفتن شدید قیمت خانه در دهه 90 و حتی بیشترشدن آن از سال 2002 تا سال 2006، امریکایی‌ها خانه‌های خود را به بانک‌های کوچکی تبدیل کردند و با گروگذاشتن آن در بانک، وام‌هایی برابر با ارزش خانه می‌گرفتند، اما این روش سوم هم محدودیت داشت. اکنون با ناموفق‌شدن این روش، بانک‌های کوچک هم در حال بسته‌شدن است.

به‌ظاهر خوشگذرانی‌ها در حال پايان‌يافتن است و يا درنهايت نتیجه نابرابری عمیق و ثروت بیش از اندازه متمرکز شده را می‌بینیم.

تنها راه جلوگیری از پیشروی وضعیت كنونی اقتصاد این است که درآمدهای دوسوم جمعیت طبقه کم‌درآمد امریکا را افزایش دهیم. نمی‌توان از طریق حمایت از تجارت، از مشاغل حمایت کرد. این کار باعث می‌شود که قیمت محصولاتی‌که از خارج وارد می‌شود، افزایش یابد. در هر صورت بیشتر مشاغل معمولی خودکار می‌شوند.

همچنین ما به اتحادیه‌های قوی‌تری بویژه در بخش خدمات محلی که مورد حمایت رقابت جهانی قرار گیرد، نیاز داریم. کارکنان باید بتوانند بدون استفاده از روند طولانی کسب گواهینامه که به کارفرمایان اختیار بیشتری برای زير فشار قرار دادن آنها را می‌دهد، اتحادیه‌ای تشکیل دهند. کارکنان باید قادر به تصمیم‌گیری در مورد تشکیل اتحادیه با رأی اکثریت باشند و کارفرمایانی‌که کارکنان خود را به خاطر تشکیل اتحادیه اخراج می‌کنند نیز باید جریمه نقدی پرداخت کنند. در حال حاضر، مجازات معمول، بازگردان پول به کارفرما و دادن هشداری نه چندان جدی به اوست.

در دراز‌مدت، این نابرابری می‌تواند در ایجاد مدارس بهتر برای فرزندان خانواده‌های طبقه متوسط و کم درآمد دیده شود. این کار دست‌كم مستلزم داشتن پیش‌دبستانی‌های مطلوب، کم‌کردن تعداد دانش‌آموزان در هر کلاس و افزایش حقوق معلمان در چنین مدارسی خواهد بود تا بتوان استعداد آموزشی مورد نیاز این دانش‌آموزان را فراهم کرد. این اقدامات برای این‌که قدرت خرید کافی به مردم امریکا بدهد و مانع رکود اقتصادی این کشور شود کافی است. همچنین لازم است که بر نابرابری موجود چيره شد و امریکا را یکپارچه کرد.

* رابرت ب. ریچ، استاد سیاست عمومی دانشگاه برکلی در کالیفرنیاست.