چندي است كه عدهاي از روشنفكران چيني, در يكي از كافه هاي پكن, گرد هم ميآيند تا در مورد مسايل اساسي چين با يكديگر گفتگو نمايند. گاهي تعداد شركتكنندگان متجاوز از صدنفر ميشود. در يكي از اين گردهماييها,"لي مينگ" ويراستار كتاب "بحران" گفت: ما روشنفكران, مانند كلاغهاي بدصدايي هستيم كه حرفهايمان باب دل خيليها نيست و در واقع بزرگترين بحران ما به نظام سياسي مربوط ميشود. يكي از حضار در پاسخ او گفت: ما نميخواهيم مانند آمريكاييها, رييسجمهور را به پاي ميز محاكمه بكشيم, اما وقتي حتي مجاز نيستيم كه از رهبران انتقاد نماييم, معلوم مي شود كه تا دموكراسي فاصله زيادي داريم.

برپادارندگان اين جلسات مي گويند, هر لحظه مقامات سياسي اراده كنند, مي توانند جلسات آنها را تعطيل نمايند.

چرا كه مقامات دولتي چين مايل نيستند كه مخالفان سياسي داراي يك تشكيلات علني باشند. بهدليل همين فشارها, چينيهايي كه به فعاليت غيرسياسي رو ميآورند, بيشتر ميشوند و در واقع اين طيف روزبه روز آزاديهاي بيشتري را كسب ميكند. در گذشته مقامات حزبي در خصوصيترين موارد, حتي ازدواج و مدل موي افراد هم دخالت ميكردند. ولي اكنون چيني ها مهار زندگي خصوصي خويش را بدست گرفته اند.

در شرايط كنوني, تمايلات مقامات دولتي اينگونه نشان مي دهد كه هر كاري جز پرداختن به مسايل سياسي مجاز است. يكي از كساني كه از طريق اينترنت, فيلمهاي "پورنوگرافي" تهيه مي كند, ميگويد: "تا زماني كه با مقامات حزبي مخالفتي نداشته باشي, تماشاي هر فيلمي مجاز است!"

"نيوزويك، فوريه 99"